شبکه در ويندوز 7 (1)
شبکه در ويندوز 7 (1)
شبکه در ويندوز 7 (1)
ايجاد يک شبکه ديگر همانند گذشته يک فرآيند پيچيده و خسته کننده نيست. با ويندوز XP، بسياري از وظايف لازم براي پيکربندي کامپيوترهاي شبکه، از طريق Network Set up wizard صورت مي پذيرفت. بواسطه ي پيشرفت ها در فناوري سخت افزار و نيز خود ويندوز، استفاده از ويزارد براي پيکربندي شبکه هاي سيمي در ويندوز 7 لازم نيست. روي يک شبکه که در آنجا هر کامپيوتر حاوي ويندوز 7 مي باشد، شبکه ي شما نياز به هيچ پيکربندي ندارد. در واقع پس از نصب ويندوز شما بلافاصله شبکه را در اختيار خواهيد داشت. همين سادگي نصب، در مورد شبکه هاي بي سيم امروزي نيز صادق است. البته که قرار است شبکه سازي در ويندوز 7 تا حد امکان براي کاربران آسان باشد، اما اين بدان معني نيست که نمي توانيم حداکثر بهره برداري را از آن داشته باشيم. در آغاز کار با Network and Sharing Center (که آن را در ميان ابزارهاي پانل کنترل پيدا مي کنيد)، متوجه يک ظاهر جديد و زيبا براي ماشين شبکه سازي شده ي خود مي شويد.
Control Panel، يک نماي فشرده از نقشه ي شبکه، اطلاعات مربوط به اتصالات شبکه ي موجود و هر منبعي که کاربر مي تواند بر روي شبکه بيابد را نمايش مي دهد.
در ويندوز 7، يکي ازمزاياي جديد آيکن NCSI اين واقعيت است که تمام اتصالات شبکه ي شما را در يک آيکن واحد متمرکز مي نمايد. بنابراين، اگر به نظر برسد که مشکلي در رابطه با يکي از اتصالات شبکه وجود دارد و شما نشانگر ماوس خود را بر روي آيکن مذکور ببريد، دو اتصال شبکه ي متمايز را مشاهده خواهيد کرد که بطور جداگانه فهرست شده اند.
NCSI قادر است وضعيت شبکه ي شما را بخوبي تشخيص دهد اما همانند IE7، شما بايد در مورد پروکسي وب خود به آن اطلاعاتي بدهيد. اگر در پشت يک پروکسي قرار گرفته ايد، NCSI شما را ملزم به بيان اين مطلب نخواهد کرد اما اگر از موضوع آگاهي داشته باشد واکنش بسيار سريعتري را به نمايش مي گذارد. بنابراين، براي آگاه سازي NCSI مي توانيد از فرمان netsh جهت تعيين پروکسي استفاده کنيد.
توجه داشته باشيد که فرمان netsh براي شبکه هاي WLAN مورد استفاده قرار گرفته و شيوه هايي را جهت پيکربندي اتصال و تنظيمات امنيتي فراهم مي سازد. شما مي توانيد از طريق يک جستجوي اينترنتي و يا با وارد نمودن فرمان netsh/? اطلاعات بيشتري را درباره ي اين فرمان بدست آوريد.
براي مشاهده ي اين ويژگي جديد شبکه سازي، بر روي See Full Map کليک نمائيد تا ويندوز 7 يک نقشه ب کامل از تمام PC ها و ابزارهاي موجود بر روي شبکه ي شما (شامل سوئيچ ها و Gate wayها) را نمايش دهد. براي مشاهده ي جزئيات بيشتر، بر روي يک ابزار کليک کرده (يا نشانگر ماوس خود را بر روي آن قرار دهيد). همچنين اگر بر روي يک PC کليک نمائيد، فايل ها و فولدرهايي که بر روي شبکه به اشتراک گذاشته است را مشاهده خواهيد کرد. اگر نشانگر ماوس را بر روي يک ابزار قرار دهيد، جزئياتي نظير آدرس IP و آدرس MAC آن را خواهيد ديد.
اين وضعيت در محيط هاي ترکيبي XP/Vista که احتمالاً برخي افراد هنوز با آنها سروکار دارند، مي تواند نااميد کننده باشد. ممکن است شما سيستم هاي XP خود را بر روي نقشه ي شبکه مشاهده کنيد (يا مشاهده نکنيد)، ممکن است آنها ظاهر شوند (يا ظاهر نشوند).
دليل ساده ي اين مشکل آن است که ويندوز XP نمي تواند و يا نمي خواهد به فراخواني LLTD که توسط ويندوز ويستا بر روي شبکه ي شما انجام شده، پاسخ دهد. LLTD، امکان اکتشاف ابزارهاي موجود بر روي شبکه را از طريق لايه Data-Link نموده و توپولوژي يک شبکه را تعيين مي کند.
LLTD (Link Layer Topology Discovery) به ابزارهاي ويستا امکان مي دهد تا اطلاعات مربوط به ساير ابزارهاي موجود بر روي شبکه را بدست آورده و حتي مشکلات مربوط به آنها تشخيص دهند. براي برطرف نمودن مشکل ماشينهاي XP خود، مي توانيد LLTD Responder منتشر شده توسط مايکروسافت را بر روي آنها نصب کنيد. شما مي توانيداين ابزار را بر روي سايت بارگذاري مايکروسافت و يا از طريق مقاله ي KB922120 در پايگاه اطلاعاتي مايکروسافت بدست آوريد.
LLTD در قالب ابتدائي خود به يک ماشين ويندوز ويستا اجازه مي دهد تا بطور دقيق از توپولوژي شبکه ي خانگي شما نقشه برداري کند. بطور خلاصه، اين نقشه يک ابزار تشخيصي غني به حساب مي آيد که طراحي شده تا يک جايگزين بصري براي ابزار خط فرمان Ping (و احتمالا arp) باشد. اقدامات اکتشافي LLTD Mapper (مؤلفه اي که تفحص را آغاز کرده و نقشه ي شبکه را ترسيم مي نمايد) مي توانند تعيين کنند که چه نوع عناصر شبکه اي (که ممکن است LLTD Responder را پياده سازي کنند يا نکنند)، ابزارها يا PCهايي که LLTD Responder (مؤلفه اي که به درخواستهاي جستجو پاسخ مي دهد) را پياده سازي مي کنند، به يکديگر مرتبط مي سازند. اگر يک ابزار يک ماشين Responder را پياده سازي کند، اطلاعاتي غني (نظير آيکن سفارشي، آدرس IPv4/IPv6، آدرس URL, MAC پيکربندي و امثالهم) مربوط به آن در داخل نقشه ي شبکه قابل مشاهده خواهد بود.
بنابراين، گذشته از ويندوز ويستا (و اکنون ويندوز XP) چه نوع ابزارهايي مي توانند به LLTD مجهز باشند؟ آيا مي دانيد که Xbox 360 نيز از اين توانايي برخوردار است؟ در نتيجه، اگر Xbox 360 خود را به شبکه ي خانگي تان متصل نمائيد، آن را در نقشه ي شبکه خواهيد ديد. بعلاوه، يک کيت Windows Rally Development Kit حق امتياز نيز وجود دارد که تمام کدهاي منبع مورد نياز برنامه نويسان براي پياده سازي پشتيباني از LLTD را در اختيار آنها قرار مي دهد. لينوکس بعنوان مرجع اصلي اين کيت در نظر گرفته شده بود اما تيم Windows Core Networking معتقد است که کد مي تواند به آساني به ساير سکوها نظير روترها، AP ها (Access Points)، PVR,NAS ها، پخش کننده هاي رسانه و امثالهم انتفال يابد. سايت وبلاگ تيم مذکور به اين نکته اشاره مي کند که ابزارهاي مجهز به يک نرم افزار کاربردي qWAVE-Enabled (که خصوصيات و آيکن سفارشي مخصوص به خود را دارند) علاوه بر نمايش داده شدن در نقشه ي شبکه ي ويندوز ويستا، مي توانند کارهائي مثل ارزيابي بلادرنگ پهناي باند، تشخيص انسداد و نظاير آنها را براي نقل و انتقالات "انطباقي" بر روي شبکه انجام دهند.
سه موقعيت شبکه ي قابل انتخاب عبارتند از Home, Work و Pubic. هر يک از اين گزينه ها، تنظيمات فايروال شما را بطور خودکار براي انطباق با نوع شبکه اي که انتخاب کرده ايد پيکربندي مي نمايند. براي مثال، اگر گزينه ي Public (که بعنوان يک شبکه (که بعنوان يک شبکه ي غيرقابل اعتماد شناخته مي شود) را انتخاب کنيد، تنظيمات فايروال در سختگيرانه ترين سطح قرار مي گيرند زيرا شما به مواردي نظير شبکه هاي فرودگاهي و يا شبکه هاي بي سيم عمومي در يک هتل Wi-Fi دسترسي خواهيد داشت.
در حال حاضر، سه پروفايل متفاوت فايروال در ويندوز 7 پياده سازي شده اند: Private, Domain و Public. اين سه پروفايل، با دسته بندي هاي مختلف شبکه اي که در ويندوز 7 قابل دسترسي هستند، انطباق دارند. يک دسته بندي شبکه (يا نوع مکان شبکه) نوعي از شبکه است که يک کامپيوتر 7 در حال حاضر با آن ارتباط دارد. اساساً سه دسته بندي شبکه وجود دارد، هر چند که اينترفيس کاربري تعداد آنها را 4 عدد در نظر مي گيرد. هنگامي که براي اولين بار بر روي يک کامپيوتر 7 Login مي کنيد، با يک جعبه ي محاوره اي مواجه خواهيد شد که از شما مي پرسد آيا کامپيوترتان در داخل منزل، محل کار و يا در يک مکان عمومي مورد استفاده قرار خواهد گرفت. انتخاب هر يک از گزينه هاي Home يا Work اساساً نتيجه ي مشابهي را به همراه خواهد داشت، طبقه بندي شبکه شما بصورت خصوصي (Private) تنظيم مي شود. اگر Public Location را انتخاب کنيد، طبقه بندي شبکه ي شما بصورت Public تنظيم مي گردد. شما مي توانيد با استفاده از Network And Sharing Center بطور دستي مابين دسته بندي هاي مختلف سوئيچ کنيد. در عين حال، ويندوز 7 نيز مي تواند تشخيص دهد که چه زماني اتصال شبکه ي ماشين شما تغيير مي نمايد و سپس به دسته بندي منطبق با آن سوئيچ کند. اگر کامپيوتر خود را به يک دامنه ملحق نمائيد، دسته بندي شبکه ي شما به Domain تغيير خواهد کرد. اين بدان معني است که سه دسته بندي زيربنايي شبکه (Private, Domain و Public) در ويندوز 7 وجود داشته و هر يک از آنها بصورت يک به يک با سه پروفايل فايروال که با نام هاي مشابهي شناخته مي شوند، متناظر هستند.
هر گزينه ي مکان شبکه، باعث پياده سازي تنظيمات متفاوتي خواهد شد. براي مثال مي توان به موارد زير اشاره کرد:
Domain Location: فايروال بطور خودکار فعال شده و از طريق تنظيمات Group Policy تأمين شده توسط Active Directory پيکربندي مي گردد. بعلاوه، تمام تنظيمات اکتشاف شبکه (network discovery) و اشتراک گذاري فايل و چاپگر (file and printer sharing) نيز از طريق Group Policy پيکربندي مي شوند.
Public Location: در اينجا، فرض بر آن است که شما از نظر فيزيکي در معرض يک شبکه ي ناامن قرار گرفته ايد. در نتيجه، فايروال فعال شده و ويژگي اکتشاف شبکه به همراه تمام قالب هاي اشتراک گذاري (فايل، فولدر، چاپگر و رسانه همگي بطور پيش فرض غيرفعال هستند) غيرفعال خواهند گرديد.
Private Location: اين گزينه فرض مي کند شما به محيطي که با آن ارتباط برقرار کرده ايد (منزل يا محل کار) اعتماد داشته و در آن امنيت دارد، احتمالاً حتي با آگاهي از اين موضوع که تکنيک هاي امنيتي ديگري (نظير يک روتر خوب با فايروال و تنظيمات امنيتي) براي محافظت از شما در نظر گرفته شده اند. حتي در اين حالت نيز فايروال ويندوز فعال مي شود اما ويژگي اکتشاف شبکه نيز فعال خواهد بود. تمام گزينه هاي اشتراک گذاري همچنان بصورت پيش فرض غيرفعال خواهند بود، اما شما به آساني مي توانيد آنها را فعال کنيد.
هنگامي که شما يک ارتباط را برقرار مي کنيد، نامي را براي آن انتخاب نموده و پس از ذخيره سازي اتصال مورد نظر، از ويندوز 7 مي خواهيد تا وقتي در برد مناسب قرار گرفتيد با شبکه ارتباط برقرار نمايد. بنابراين اگر لپ تاپ خود را از محل کار به منزل، مجدداً به محل کار و يا به منزل يکي از دوستان خود ببريد، مي توانيد هر اتصال را پيکربندي نموده و سپس از ويندوز 7 بخواهيد تا هر بار که در برد يکي از اين شبکه ها قرار مي گيريد بطور خودکار با آنها ارتباط برقرار کند. شايد اين پرسش در ذهن شما ايجاد شود که ويژگي مذکور چقدر اهميت دارد؟ Preston Gralla در پاسخ به اين سوال مي گويد: "در دنيايي که به طور روز افزوني به سمت شبکه هاي بي سيم حرکت مي کند، و در آن بسياري از مردم به شبکه هاي بي سيم متعددي (در خانه، دفتر کار و يا مکان هاي عمومي) متصل مي شوند، اين يک مزيت چشمگير به حساب مي آيد".
يکي ديگر از ويژگي هاي عالي ويندوز 7 در رابطه با شبکه هاي بي سيم، توانائي اين سيستم عامل براي پيکربندي ارتباطات بي سيم جهت پذيرش يک ارتباط بر روي يک ارتباط ديگر است. براي درک بهتر اين ويژگي، فرض کنيد که در ساختمان محل کار شما 10 نفر از Access-Point هاي بي سيم استفاده مي کنند. با ويندوز XP، اگر شما لپ تاپ خود را اندکي به سمت چپ يا راست حرکت دهيد، با شبکه ي متفاوتي ارتباط برقرار خواهيد نمود و تقريباً هرگز نمي توانيد ارتباط دائمي با شبکه ي خودتان را حفظ نمائيد. در ويندوز 7 شما مي توانيد اولويت يک شبکه نسبت به شبکه ي ديگري را تعيين نموده و در عين حال، مطمئن شويد که با شبکه ي اشتباهي ارتباط برقرار نمي کنيد.
ويندوز XP بطور خودکار با قويترين شبکه اي که در نزديکي آن قرار گرفته است ارتباط برقرار مي کند. اين موضوع در شرايطي که قويترين سيگنال شبکه ي موجود الزاماً به شبکه ي مورد نظر شما براي ارتباط تعلق نداشته باشد، مشکل ساز خواهد بود. با ويندوز 7، شما ابتدا يک ارتباط بي سيم را پيش از آنکه بطور خودکار "برقرار" شود بعنوان يکي از اتصالات اصلي خود مي پذيريد. به اين ترتيب، شما بطور خودکار تنها به شبکه ي موردنظر خودتان متصل خواهيد شد، حتي اگر شبکه ي قدرتمندتري در نزديکي شما وجود داشته باشد.
در صورتيکه قبلاً ارتباطي را برقرار نکرده ايد، مي توانيد بر روي گوي Start و سپس گزينه ي Connect to کليک نمائيد تا يک جعبه ي محاوره اي ظاهر شود که به شما اجازه مي دهد گزينه هاي ارتباطي مختلفي را انتخاب کنيد. شما مي توانيد با انتخاب Connect to a Network به Network and Sharing Center برويد.
ويندوز 7، تمام شبکه هاي قابل دسترسي در محدوده ي اطرافتان را نمايش خواهد داد که مي توانيد ارتباط مورد نظر خود را از بين آنها انتخاب کنيد. اگر ارتباط مورد نظر شما يک شبکه ي بي سيم باشد که به يک کليد امنيتي WPA (Wi-Fi Protected Access) يا WEP (Wired Equivalent Privacy) نياز دارد، جعبه ي محاوره اي نشان داده شده در شکل (3) را مشاهده خواهيد کرد. کليد را تايپ کرده و سپس بر روي Connect کليک نمائيد.
بعضي از شبکه هاي بي سيم به تأييد اعتبار امنيتي نياز دارند. بعضي از کليدهاي امنيتي نسبتاً طولاني هستند (براي مثال، يک کليد WEP 128 بيتي داراي 26 رقم هگزادسيمال است). براي اطمينان از اينکه کليدهاي طولاني مذکور را بطور صحيح وارد کرده ايد، گزينه ي Show Characters را براي ورود کليد بصورت "متن آشکار" فعال نمائيد. در اين شرايط بايستي مطمئن شويد که هيچکس در اطرافتان مشغول فضولي براي مشاهده ي کليد شما از پشت شانه هايتان نيست.
براي انجام اينکار، به Network and Sharing Center رفته و گزينه ي Setup a Connection or Network را از بخش Tasks انتخاب کنيد. شما در اينجا تنوعي از گزينه ها را در اختيار خواهيد داشت که مي توانيد انتخاب خود را از بين آنها انجام دهيد. گزينه ي مربوط به راه اندازي يک شبکه ي ad-hoc بي سيم را يافته و مراحل ويزارد مربوط به آن را دنبال کنيد.
يک شبکه ي ad-hoc، يک ارتباط موقتي را مابين دسترسي بي سيم کامپيوتر شما و دسترسي بي سيم يک کامپيوتر ديگر در فاصله ي تقريباً 9 متري برقرار مي نمايد. به اين ترتيب شما مي توانيد اسناد خود را به اشتراک گذاشته، به اجراي بازي هاي گروهي پرداخته و يا حتي اتصال اينترنت خود را به اشتراک بگذاريد. نکته اي که بايد درباره ي شبکه هاي ad-hoc بي سيم بدانيد، اين است که IPv6 يکي از ملزومات آنها به حساب مي آيد.
از آنجائيکه IPv4 با آدرس دهي 4-Octet (4 رقم 8 بيتي که تنها نزديک به 3/4 ميليارد آدرس را اداره مي کند) طراحي شده بود، تعداد آدرس هاي قابل استفاده براي ما محدود شده بودند. NAT (Network Address Translation) تا حدودي به تسکين فشار مشکل آدرس دهي کمک کرد اما IPv6 قادر است نزديک به 50 اکتيليون (يک 1 با 48 صفر) آدرس IP را پشتيباني نمايد. اين قابليت مي تواند تا مدتي براي دنياي شبکه سازي کافي باشد.
اما IPv6 چيزي فراتر از صرفاً يک روش براي گسترش الگوهاي آدرس دهي به حساب مي آيد. البته، اين استاندارد مي تواند يک فضاي آدرس 128 بيتي را فراهم نمايد اما علاوه بر آن، IPv6 در عين حال Header و آدرس دهي را براي پشتيباني از زيرساختارهاي مسيريابي سلسله مراتبي، ساده و مؤثر مي نمايد (که باعث مي شود روترهاي IPv6 سريعتر باشند). امنيت نيز در IPv6 با ارتقاء محافظت در برابر حملات اسکن و الزامي ساختن استفاده از IPSec (Internet Protocol Security) براي محافظت رمزنگارانه از ترافيک شما، برجسته تر شده است. سيستم عامل ويندوز 7 شرکت مايکروسافت حاوي پشتيباني توکار براي پروتکل شبکه ي IPv6 مي باشد. بعضي از گزارش هايي که اخيراً منتشر شده اند، حاکي از آن هستند که IPv6 در ويندوز 7 مي تواند مشکلاتي را براي ترافيک شبکه ي اينترنت بوجود آورد. اين نکته واقعيت دارد براي پشتيباني از جستجوهاي (Queries) IPv6 به نقل و انتقال ترافيک اضافي با سرورهاي DNS نياز خواهد بود، اما اين موضوع به خودي خود مشکل ساز نخواهد بود. در بلند مدت، IPv6 به يک استاندارد براي پشتيباني از پروتکل اينترنت تبديل خواهد شد که به رشد شبکه براي چندين سال آينده کمک مي نمايد.
IPv6 با ويندوز 7 منتشر نشده بود: اين پروتکل عملاً در نسخه هاي قبلي سيستم عامل ويندوز نيز درج گرديده است (Server 2003 و XP نيز از IPv6 پشتيباني مي کنند). با اينحال، قابليت هاي ارائه شده در نسخه هاي قبلي نسبتاً محدود بوده و پيکربندي تنظيمات آن مستلزم استفاده از ابزارهاي خط فرمان است (اما هنوز وجود دارد). بنابراين، چه تفاوتي در نسخه ي ويندوز 7 به چشم مي خورد؟
تفاوت کليدي مابين سکوهاي قديمي و جديد در اين است که پيش از ويندوز 7، پشته ي شبکه سازي TCP/IP تمام سکوهاي ويندوز بصورت يک معماري دو پشته اي پياده سازي مي گرديد. اين بدان معني است که درايور پشته ي IPv6 (tcpipi6.sys( يک مؤلفه ي شبکه سازي مجزا از درايو پشته ي IPv6 (tcpip.sys بود. بنابراين اگر شما به اتصال IPv6 نياز داشتيد بايد پشتيباني از پروتکل IPv6 را از فولدر Network Connections نصب مي کرديد زيرا در ويندوز XP و Server 2003 تنها IPv4 بصورت پيش فرض نصب مي شد. اين موضوع در عين حال به معناي آن است که هر يک از پشته هاي IPv4 و IPv6 داراي لايه ي انتقال جداگانه ي مخصوص به خود بوده و در نتيجه TCP و UDP را بطور مجزا پياده سازي مي کردند. بعلاوه، هر پشته داراي لايه ي Framing مخصوص به خود براي Encapsulating بسته هاي IPv6 و IPv4 جهت انتقال بر روي رسانه هاي مختلف LAN يا WAN بود.
با اينحال، در ويندوز 7 يک تغيير بنيادي صورت گرفته است و نسل بعدي پشته ي TCP/IP اکنون بصورت يک معماري دو لايه پياده سازي گرديده نه يک معماري دو پشته اي. اين بدان معني است که مؤلفه هاي دو لايه ي شبکه براي IPv6 و IPv4 مؤلفه هاي يکساني از لايه ي انتقال را براي TCP و UDP به اشتراک مي گذارند. اين نکته همچنين به معناي آن است که IPv6 و IPv4 از يک لايه ي Framing مشترک در پائين پشته استفاده مي کنند. از سوي ديگر، هر دو پروتکل IPv4 و IPv6 اکنون بصورت پيش فرض فعال مي شوند (هيچ پروتکل جداگانه اي براي نصب با استفاده از فولدر Network Connections وجود ندارد)، هر چند که اگر شما در يک محيط شبکه سازي کاملاً IPv4 قرار داريد، مي توانيد پشتيباني از IPv6 را در لايه ي فيزيکي ويندوز 7 غيرفعال نمائيد. اما به نظر مي رسد که ما براي مدت طولاني در چنين محيط هاي IPv4 خالصي باقي نخواهيم ماند زيرا تعداد روزافزوني از Enterprise هاي بزرگ (و همچنين ساختار شبکه سازي در سراسر کشورهائي نظير چين، ژاپن و کره جنوبي) شبکه هاي موروثي IPv4 خود را به IPv6 ارتقاء مي دهند. بنابراين، فعال نگهداشتن IPv6 احتمالاً مي تواند ايده ي مناسبي باشد.
در ويندوز 7، شما همچنين مي توانيد تنظيمات IPv6 را با استفاده از GUI پيکربندي نمائيد و مجبور نيستيد به ابزار خط فرمان netsh تکيه کنيد. تغيير بعدي به Teredo مربوط مي شود، يک فناوري انتقال IPv4/v6 براي پشتيباني ار ارتباطات end-to-end از طريق NATها با استفاده از آدرس دهي عمومي IPv6 که به طور پيش فرض بر روي کامپيوترهاي ويستائي که عضو يک دامنه (Domain) باشند فعال مي گردد. پيشرفت بعدي در ويندوز ويستا، اين است که IPSec بر روي IPv6 اکنون بطور کامل از هر دو قابليت رمزگذاري و IKE پشتيباني نموده و بجاي آنکه مجبور به پيکربندي خط مشي هاي IPSec يا روابط امنيتي از طريق خط فرمان باشيد، حالا مي توانيد از IPSec snap-in براي انجام آسانتر اين مراحل از طريق GUI استفاده نمائيد. نهايتاً، APIهاي جديد نسل بعدي پشته ي TCP/ IP به برنامه نويسان امکان مي دهند تا نرم افزارهاي کاربردي Network-Aware را آسانتر از گذشته توسعه دهند، هر چند که بايد ملاحظاتي براي اطمينان از اينکه نرم افزارهاي کاربردي هنوز با سکوهاي ويندوز سطح پائين تر سازگار هستند در نظر گرفته شوند.
"دولت ايالات متحده به تمام سازمان هاي فدرال اين کشور دستور داده است که بايستي تا ماه ژوئن سال 2008 به پروتکل IPv6 سوئيچ نمايند. شرکت مايکروسافت در يک تلاش جهت تسهيل اين انتقال براي سازمان هاي دولتي و ساير شبکه ها، IPv6 را بطور پيش فرض در ويندوز 7 فعال کرده است. از آنجائيکه اکثر کاربران انتظار دارند IPv6 به پروتکل آينده تبديل گردد، مايکروسافت حداقل تعدادي از ويژگي هاي جديد شبکه سازي ويندوز 7 را بر اساس اين پروتکل ايجاد نموده است.
وقتي مايکروسافت مؤلفه ي شبکه سازي Peer را در ويندوز 7 ايجاد مي کرد، يکي از اهدافش اين بود که انتقال مابين شبکه هاي شرکتي و شبکه هاي ad-hoc را براي هر فردي آسانتر نمايد. در نتيجه، تيم توسعه با اين فرض به کار خود ادامه داد که افرادي غير از متخصصين IT نيز مي خواهند از ويژگي شبکه سازي Peer استفاده کنند و منابع خارجي نظير سرورهاي DNS يا سرورهاي DHCP نيز در چنين شرايطي قابل دسترس نيستند.
اين همان نقطه اي است که IPv6 وارد ميدان مي شود. IPv6 بصورتي از اکتشاف سرويس ها پشتيباني مي کند که امکان همکاري ad-hoc را فراهم مي سازد. براي مثال، اجازه بدهيد فرض کنيم که يک گروه از افراد مي خواهند يک شبکه ي ad-hoc را تشکيل داده و با استفاده از سرويس هاي همکاري (collaboration) ارتباط برقرار کنند. پس از شکل گيري شبکه، يک فرد در اين گروه يک نرم افزار کاربردي را اجرا مي کند که براي ادغام با سرويس هاي همکاري طراحي شده است. به محض آنکه سرويس هاي همکاري آغاز مي شوند، يک پيام Multicast را براي تمام اعضاي گروه بر روي شبکه ad-hoc ارسال مي کنند که دسترس پذيري سرويس مورد نظر را به آنها اطلاع مي دهد".
شکي نيست که نکات بسيار بيشتري براي يادگيري در رابطه با IPv6 وجود دارند و در طول ماه ها و سالهاي آينده ما يقيناً شاهد انتشار اطلاعات بيشتري درباره ي نحوه ي پياده سازي IPv6 در محصولات آتي توسط مايکروسافت خواهيم بود.
WCN با پروتکل Wi-Fi Protected Setup ائتلاف Wi-Fi انطباق دارد و قرار است راه اندازي شبکه هاي بي سيم جديد و سپس برقراري ارتباط PCها و ابزارها با آن شبکه را تسهيل نمايد. براي دسترس پذيري عمومي 7، يک PC که از طريق اترنت به يک روتر بي سيم داراي لوگوي 7 (و يا هر روتر بي سيمي که Wi-Fi Protected Setup را پياده سازي مي کند) متصل شده است مي تواند روتر بي سيم پيکربندي نشده را يافته و پيکربندي نمايد. پس از آنکه روتر بي سيم نو و درخشان خود را از جعبه ي آن خارج کرده و به يک PC مبتني بر ويندوز 7 متصل نموديد، گزينه
ي Network and Sharing Center را از control panel ويندوز 7 را انتخاب کنيد تا آيکن مربوط به روتر بي سيم خود را ببينيد. براي آغاز فرآيند پيکربندي، دو بار بر روي اين آيکن کليک نمائيد.
پس از آنکه شبکه ي بي سيم امن شما راه اندازي شد، مي توانيد ابزارها و PCهاي ديگر را به آساني به آن اضافه نمائيد. براي اين منظور در Network and Sharing Center بر روي کليد setup a new connection or network کليک نمائيد. هر ابزار بي سيم پيکربندي نشده اي که از Wi-Fi Protected Setup پشتيباني مي کند در اين فرآيند پيدا خواهد شد، اما متأسفانه PCهاي مبتني بر ويندوزهاي 7 يا XP شامل اين موضوع نخواهند بود. هر يک از ابزارهاي "کشف شده" و سپس پروفايلي که به تازگي ايجاد کرده ايد را انتخاب کنيد تا ابزار مورد نظر بطور خودکار به شبکه ملحق گردد. در عين حال، ابزارهاي بسيار زيادي نظير Xbox 360 يا PCهاي مبتني بر ويندوزهاي XP/7 نيز وجود دارند که از نسخه ي USB ساختار WCN پشتيباني مي کنند. در همين صفحه، شما مي توانيد يک کليد USB را به سيستم متصل نموده، پروفايل شبکه ي تازه ايجاد شده را بر روي آن کپي کرده و سپس کليد USB را به هر ابزار يا PC پشتيباني کننده متصل نمائيد تا امکان اضافه نمودن آن ابزار (يا PC) به شبکه فراهم گردد. ما واقعاً به اين ايده ي راه اندازي کل شبکه ي بي سيم و الحاق تمام ابزارهاي و PCها، بدون آنکه مجبور باشيم هيچ يک از تنظيمات را به ياد بسپاريم، علاقه مند شديم.
در ويندوز XP، شما بايد سيستم ها و يک مجموعه ي محدود از ابزارها را از طريق Network Neighborhood جستجو مي کرديد. به اين ترتيب، مي توانستيد کامپيوترهاي حاضر بر روي شبکه ي خود و هر ابزاري که پشتيباني از Universal Plug-n-Play بر روي آن فعال شده بود (نظير روتر) را مشاهده نمائيد. توانائي شما در اين بخش نسبتاً محدود بود، هر چند که مي توانستيد Shareهاي فايل بر روي شبکه را مرور نمائيد. Core Networking Team در ويندوز 7 بر روي اين ويژگي ها تمرکز کرده است. در Network Explorer ويندوز 7، ابزارها با استفاده از ويژگي Function Discovery يافته مي شوند. اين ويژگي مي تواند ابزارهاي مختلف را با استفاده از پروتکل هايي که بسيار کارآمدتر، متنوع تر و قدرتمندتر از آنچه که در Network Neighborhood ويندوز XP قابل دسترسي بود، بيابد. اين پروتکل ها شامل UpnP/SSDP, NetBIOS و WSD (Web Services Discovery) هستند. بعلاوه، امکان اضافه نمودن تأمين کنندگان بيشتري نيز از طريق يک سکوي انعطاف پذير Function Discovery وجود دارد و اين بدان معني است که توسعه دهندگان نرم افزاري مي توانند شيوه هاي اکتشافي خودشان را براي ارائه ي يک تجربه ي کاربري پايدار از طريق Network Explorer اضافه نمايند. ارزش Function Discovery بهبود يافته در اينجا آشکار مي شود. PCها، ابزارها و سرويس هاي متناظر با آنها با شکوه خود در اينجا به نمايش گذاشته مي شوند. علاوه بر آيکن هاي با وضوح بالائي که ويندوز 7 براي کلاسهاي مختلف ابزارها تأمين مي کند، امکان تعريف ضمائم پوسته (Shell) ويندوز (توسط توليد کننده ابزار، نه کاربر نهائي) براي آيکن ها و يا اقدامات (زمانيکه بر روي ابزار مورد نظر دو بار کليک و يا کليک راست مي کنيد) سفارشي نيز وجود دارد. از سوي ديگر، آن دسته از ابزارهاي متصل به شبکه که به يک درايور ابزار نياز دارند، مي توانند مستقيماً از Network Explorer و با پيروي از يک فرآيند Plug-and-play ساده (همانند تجربه ي نصب يک ابزار جانبي که مستقيماً به سيستم متصل شده است) نصب شوند.
پس از آنکه با شبکه ي خود ارتباط برقرار کرديد، احتمالاً مي خواهيد ساير سيستم ها و منابع آنها را مشاهده کنيد. ويندوز ويستا دو روش را براي انجام اينکار در اختيار شما قرار مي دهد:
از طريق انتخاب گزينه ي Browse the Network در صفحه ي Tasks پنجره ي Network Center
انتخاب گزينه ي Network از منوي گوي Start
شما منابع اصلي شبکه را در Network Explorer مشاهده خواهيد کرد. نماي مشروح، مواردي نظير نام منبع، نوع آن، طبقه بندي (نام گروه کاري) و نام پروفايل شبکه را به شما نشان مي دهد. شما مي توانيد براي مشاهده ي محتويات يک منبع بر روي آن دو بار کليک نمائيد.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 134
Control Panel، يک نماي فشرده از نقشه ي شبکه، اطلاعات مربوط به اتصالات شبکه ي موجود و هر منبعي که کاربر مي تواند بر روي شبکه بيابد را نمايش مي دهد.
نشانگر وضعيث اتصال شبکه
در ويندوز 7، يکي ازمزاياي جديد آيکن NCSI اين واقعيت است که تمام اتصالات شبکه ي شما را در يک آيکن واحد متمرکز مي نمايد. بنابراين، اگر به نظر برسد که مشکلي در رابطه با يکي از اتصالات شبکه وجود دارد و شما نشانگر ماوس خود را بر روي آيکن مذکور ببريد، دو اتصال شبکه ي متمايز را مشاهده خواهيد کرد که بطور جداگانه فهرست شده اند.
NCSI قادر است وضعيت شبکه ي شما را بخوبي تشخيص دهد اما همانند IE7، شما بايد در مورد پروکسي وب خود به آن اطلاعاتي بدهيد. اگر در پشت يک پروکسي قرار گرفته ايد، NCSI شما را ملزم به بيان اين مطلب نخواهد کرد اما اگر از موضوع آگاهي داشته باشد واکنش بسيار سريعتري را به نمايش مي گذارد. بنابراين، براي آگاه سازي NCSI مي توانيد از فرمان netsh جهت تعيين پروکسي استفاده کنيد.
توجه داشته باشيد که فرمان netsh براي شبکه هاي WLAN مورد استفاده قرار گرفته و شيوه هايي را جهت پيکربندي اتصال و تنظيمات امنيتي فراهم مي سازد. شما مي توانيد از طريق يک جستجوي اينترنتي و يا با وارد نمودن فرمان netsh/? اطلاعات بيشتري را درباره ي اين فرمان بدست آوريد.
نقشه ي ارتباطي
براي مشاهده ي اين ويژگي جديد شبکه سازي، بر روي See Full Map کليک نمائيد تا ويندوز 7 يک نقشه ب کامل از تمام PC ها و ابزارهاي موجود بر روي شبکه ي شما (شامل سوئيچ ها و Gate wayها) را نمايش دهد. براي مشاهده ي جزئيات بيشتر، بر روي يک ابزار کليک کرده (يا نشانگر ماوس خود را بر روي آن قرار دهيد). همچنين اگر بر روي يک PC کليک نمائيد، فايل ها و فولدرهايي که بر روي شبکه به اشتراک گذاشته است را مشاهده خواهيد کرد. اگر نشانگر ماوس را بر روي يک ابزار قرار دهيد، جزئياتي نظير آدرس IP و آدرس MAC آن را خواهيد ديد.
اين وضعيت در محيط هاي ترکيبي XP/Vista که احتمالاً برخي افراد هنوز با آنها سروکار دارند، مي تواند نااميد کننده باشد. ممکن است شما سيستم هاي XP خود را بر روي نقشه ي شبکه مشاهده کنيد (يا مشاهده نکنيد)، ممکن است آنها ظاهر شوند (يا ظاهر نشوند).
دليل ساده ي اين مشکل آن است که ويندوز XP نمي تواند و يا نمي خواهد به فراخواني LLTD که توسط ويندوز ويستا بر روي شبکه ي شما انجام شده، پاسخ دهد. LLTD، امکان اکتشاف ابزارهاي موجود بر روي شبکه را از طريق لايه Data-Link نموده و توپولوژي يک شبکه را تعيين مي کند.
LLTD (Link Layer Topology Discovery) به ابزارهاي ويستا امکان مي دهد تا اطلاعات مربوط به ساير ابزارهاي موجود بر روي شبکه را بدست آورده و حتي مشکلات مربوط به آنها تشخيص دهند. براي برطرف نمودن مشکل ماشينهاي XP خود، مي توانيد LLTD Responder منتشر شده توسط مايکروسافت را بر روي آنها نصب کنيد. شما مي توانيداين ابزار را بر روي سايت بارگذاري مايکروسافت و يا از طريق مقاله ي KB922120 در پايگاه اطلاعاتي مايکروسافت بدست آوريد.
LLTD در قالب ابتدائي خود به يک ماشين ويندوز ويستا اجازه مي دهد تا بطور دقيق از توپولوژي شبکه ي خانگي شما نقشه برداري کند. بطور خلاصه، اين نقشه يک ابزار تشخيصي غني به حساب مي آيد که طراحي شده تا يک جايگزين بصري براي ابزار خط فرمان Ping (و احتمالا arp) باشد. اقدامات اکتشافي LLTD Mapper (مؤلفه اي که تفحص را آغاز کرده و نقشه ي شبکه را ترسيم مي نمايد) مي توانند تعيين کنند که چه نوع عناصر شبکه اي (که ممکن است LLTD Responder را پياده سازي کنند يا نکنند)، ابزارها يا PCهايي که LLTD Responder (مؤلفه اي که به درخواستهاي جستجو پاسخ مي دهد) را پياده سازي مي کنند، به يکديگر مرتبط مي سازند. اگر يک ابزار يک ماشين Responder را پياده سازي کند، اطلاعاتي غني (نظير آيکن سفارشي، آدرس IPv4/IPv6، آدرس URL, MAC پيکربندي و امثالهم) مربوط به آن در داخل نقشه ي شبکه قابل مشاهده خواهد بود.
بنابراين، گذشته از ويندوز ويستا (و اکنون ويندوز XP) چه نوع ابزارهايي مي توانند به LLTD مجهز باشند؟ آيا مي دانيد که Xbox 360 نيز از اين توانايي برخوردار است؟ در نتيجه، اگر Xbox 360 خود را به شبکه ي خانگي تان متصل نمائيد، آن را در نقشه ي شبکه خواهيد ديد. بعلاوه، يک کيت Windows Rally Development Kit حق امتياز نيز وجود دارد که تمام کدهاي منبع مورد نياز برنامه نويسان براي پياده سازي پشتيباني از LLTD را در اختيار آنها قرار مي دهد. لينوکس بعنوان مرجع اصلي اين کيت در نظر گرفته شده بود اما تيم Windows Core Networking معتقد است که کد مي تواند به آساني به ساير سکوها نظير روترها، AP ها (Access Points)، PVR,NAS ها، پخش کننده هاي رسانه و امثالهم انتفال يابد. سايت وبلاگ تيم مذکور به اين نکته اشاره مي کند که ابزارهاي مجهز به يک نرم افزار کاربردي qWAVE-Enabled (که خصوصيات و آيکن سفارشي مخصوص به خود را دارند) علاوه بر نمايش داده شدن در نقشه ي شبکه ي ويندوز ويستا، مي توانند کارهائي مثل ارزيابي بلادرنگ پهناي باند، تشخيص انسداد و نظاير آنها را براي نقل و انتقالات "انطباقي" بر روي شبکه انجام دهند.
سفارشي سازي تنظيمات شبکه
سه موقعيت شبکه ي قابل انتخاب عبارتند از Home, Work و Pubic. هر يک از اين گزينه ها، تنظيمات فايروال شما را بطور خودکار براي انطباق با نوع شبکه اي که انتخاب کرده ايد پيکربندي مي نمايند. براي مثال، اگر گزينه ي Public (که بعنوان يک شبکه (که بعنوان يک شبکه ي غيرقابل اعتماد شناخته مي شود) را انتخاب کنيد، تنظيمات فايروال در سختگيرانه ترين سطح قرار مي گيرند زيرا شما به مواردي نظير شبکه هاي فرودگاهي و يا شبکه هاي بي سيم عمومي در يک هتل Wi-Fi دسترسي خواهيد داشت.
در حال حاضر، سه پروفايل متفاوت فايروال در ويندوز 7 پياده سازي شده اند: Private, Domain و Public. اين سه پروفايل، با دسته بندي هاي مختلف شبکه اي که در ويندوز 7 قابل دسترسي هستند، انطباق دارند. يک دسته بندي شبکه (يا نوع مکان شبکه) نوعي از شبکه است که يک کامپيوتر 7 در حال حاضر با آن ارتباط دارد. اساساً سه دسته بندي شبکه وجود دارد، هر چند که اينترفيس کاربري تعداد آنها را 4 عدد در نظر مي گيرد. هنگامي که براي اولين بار بر روي يک کامپيوتر 7 Login مي کنيد، با يک جعبه ي محاوره اي مواجه خواهيد شد که از شما مي پرسد آيا کامپيوترتان در داخل منزل، محل کار و يا در يک مکان عمومي مورد استفاده قرار خواهد گرفت. انتخاب هر يک از گزينه هاي Home يا Work اساساً نتيجه ي مشابهي را به همراه خواهد داشت، طبقه بندي شبکه شما بصورت خصوصي (Private) تنظيم مي شود. اگر Public Location را انتخاب کنيد، طبقه بندي شبکه ي شما بصورت Public تنظيم مي گردد. شما مي توانيد با استفاده از Network And Sharing Center بطور دستي مابين دسته بندي هاي مختلف سوئيچ کنيد. در عين حال، ويندوز 7 نيز مي تواند تشخيص دهد که چه زماني اتصال شبکه ي ماشين شما تغيير مي نمايد و سپس به دسته بندي منطبق با آن سوئيچ کند. اگر کامپيوتر خود را به يک دامنه ملحق نمائيد، دسته بندي شبکه ي شما به Domain تغيير خواهد کرد. اين بدان معني است که سه دسته بندي زيربنايي شبکه (Private, Domain و Public) در ويندوز 7 وجود داشته و هر يک از آنها بصورت يک به يک با سه پروفايل فايروال که با نام هاي مشابهي شناخته مي شوند، متناظر هستند.
هر گزينه ي مکان شبکه، باعث پياده سازي تنظيمات متفاوتي خواهد شد. براي مثال مي توان به موارد زير اشاره کرد:
Domain Location: فايروال بطور خودکار فعال شده و از طريق تنظيمات Group Policy تأمين شده توسط Active Directory پيکربندي مي گردد. بعلاوه، تمام تنظيمات اکتشاف شبکه (network discovery) و اشتراک گذاري فايل و چاپگر (file and printer sharing) نيز از طريق Group Policy پيکربندي مي شوند.
Public Location: در اينجا، فرض بر آن است که شما از نظر فيزيکي در معرض يک شبکه ي ناامن قرار گرفته ايد. در نتيجه، فايروال فعال شده و ويژگي اکتشاف شبکه به همراه تمام قالب هاي اشتراک گذاري (فايل، فولدر، چاپگر و رسانه همگي بطور پيش فرض غيرفعال هستند) غيرفعال خواهند گرديد.
Private Location: اين گزينه فرض مي کند شما به محيطي که با آن ارتباط برقرار کرده ايد (منزل يا محل کار) اعتماد داشته و در آن امنيت دارد، احتمالاً حتي با آگاهي از اين موضوع که تکنيک هاي امنيتي ديگري (نظير يک روتر خوب با فايروال و تنظيمات امنيتي) براي محافظت از شما در نظر گرفته شده اند. حتي در اين حالت نيز فايروال ويندوز فعال مي شود اما ويژگي اکتشاف شبکه نيز فعال خواهد بود. تمام گزينه هاي اشتراک گذاري همچنان بصورت پيش فرض غيرفعال خواهند بود، اما شما به آساني مي توانيد آنها را فعال کنيد.
شبکه ي بي سيم
هنگامي که شما يک ارتباط را برقرار مي کنيد، نامي را براي آن انتخاب نموده و پس از ذخيره سازي اتصال مورد نظر، از ويندوز 7 مي خواهيد تا وقتي در برد مناسب قرار گرفتيد با شبکه ارتباط برقرار نمايد. بنابراين اگر لپ تاپ خود را از محل کار به منزل، مجدداً به محل کار و يا به منزل يکي از دوستان خود ببريد، مي توانيد هر اتصال را پيکربندي نموده و سپس از ويندوز 7 بخواهيد تا هر بار که در برد يکي از اين شبکه ها قرار مي گيريد بطور خودکار با آنها ارتباط برقرار کند. شايد اين پرسش در ذهن شما ايجاد شود که ويژگي مذکور چقدر اهميت دارد؟ Preston Gralla در پاسخ به اين سوال مي گويد: "در دنيايي که به طور روز افزوني به سمت شبکه هاي بي سيم حرکت مي کند، و در آن بسياري از مردم به شبکه هاي بي سيم متعددي (در خانه، دفتر کار و يا مکان هاي عمومي) متصل مي شوند، اين يک مزيت چشمگير به حساب مي آيد".
يکي ديگر از ويژگي هاي عالي ويندوز 7 در رابطه با شبکه هاي بي سيم، توانائي اين سيستم عامل براي پيکربندي ارتباطات بي سيم جهت پذيرش يک ارتباط بر روي يک ارتباط ديگر است. براي درک بهتر اين ويژگي، فرض کنيد که در ساختمان محل کار شما 10 نفر از Access-Point هاي بي سيم استفاده مي کنند. با ويندوز XP، اگر شما لپ تاپ خود را اندکي به سمت چپ يا راست حرکت دهيد، با شبکه ي متفاوتي ارتباط برقرار خواهيد نمود و تقريباً هرگز نمي توانيد ارتباط دائمي با شبکه ي خودتان را حفظ نمائيد. در ويندوز 7 شما مي توانيد اولويت يک شبکه نسبت به شبکه ي ديگري را تعيين نموده و در عين حال، مطمئن شويد که با شبکه ي اشتباهي ارتباط برقرار نمي کنيد.
ويندوز XP بطور خودکار با قويترين شبکه اي که در نزديکي آن قرار گرفته است ارتباط برقرار مي کند. اين موضوع در شرايطي که قويترين سيگنال شبکه ي موجود الزاماً به شبکه ي مورد نظر شما براي ارتباط تعلق نداشته باشد، مشکل ساز خواهد بود. با ويندوز 7، شما ابتدا يک ارتباط بي سيم را پيش از آنکه بطور خودکار "برقرار" شود بعنوان يکي از اتصالات اصلي خود مي پذيريد. به اين ترتيب، شما بطور خودکار تنها به شبکه ي موردنظر خودتان متصل خواهيد شد، حتي اگر شبکه ي قدرتمندتري در نزديکي شما وجود داشته باشد.
برقراري ارتباط
در صورتيکه قبلاً ارتباطي را برقرار نکرده ايد، مي توانيد بر روي گوي Start و سپس گزينه ي Connect to کليک نمائيد تا يک جعبه ي محاوره اي ظاهر شود که به شما اجازه مي دهد گزينه هاي ارتباطي مختلفي را انتخاب کنيد. شما مي توانيد با انتخاب Connect to a Network به Network and Sharing Center برويد.
ويندوز 7، تمام شبکه هاي قابل دسترسي در محدوده ي اطرافتان را نمايش خواهد داد که مي توانيد ارتباط مورد نظر خود را از بين آنها انتخاب کنيد. اگر ارتباط مورد نظر شما يک شبکه ي بي سيم باشد که به يک کليد امنيتي WPA (Wi-Fi Protected Access) يا WEP (Wired Equivalent Privacy) نياز دارد، جعبه ي محاوره اي نشان داده شده در شکل (3) را مشاهده خواهيد کرد. کليد را تايپ کرده و سپس بر روي Connect کليک نمائيد.
بعضي از شبکه هاي بي سيم به تأييد اعتبار امنيتي نياز دارند. بعضي از کليدهاي امنيتي نسبتاً طولاني هستند (براي مثال، يک کليد WEP 128 بيتي داراي 26 رقم هگزادسيمال است). براي اطمينان از اينکه کليدهاي طولاني مذکور را بطور صحيح وارد کرده ايد، گزينه ي Show Characters را براي ورود کليد بصورت "متن آشکار" فعال نمائيد. در اين شرايط بايستي مطمئن شويد که هيچکس در اطرافتان مشغول فضولي براي مشاهده ي کليد شما از پشت شانه هايتان نيست.
شبکه هاي بي سيم Ad-Hoc
براي انجام اينکار، به Network and Sharing Center رفته و گزينه ي Setup a Connection or Network را از بخش Tasks انتخاب کنيد. شما در اينجا تنوعي از گزينه ها را در اختيار خواهيد داشت که مي توانيد انتخاب خود را از بين آنها انجام دهيد. گزينه ي مربوط به راه اندازي يک شبکه ي ad-hoc بي سيم را يافته و مراحل ويزارد مربوط به آن را دنبال کنيد.
يک شبکه ي ad-hoc، يک ارتباط موقتي را مابين دسترسي بي سيم کامپيوتر شما و دسترسي بي سيم يک کامپيوتر ديگر در فاصله ي تقريباً 9 متري برقرار مي نمايد. به اين ترتيب شما مي توانيد اسناد خود را به اشتراک گذاشته، به اجراي بازي هاي گروهي پرداخته و يا حتي اتصال اينترنت خود را به اشتراک بگذاريد. نکته اي که بايد درباره ي شبکه هاي ad-hoc بي سيم بدانيد، اين است که IPv6 يکي از ملزومات آنها به حساب مي آيد.
IPv6 چيست؟
از آنجائيکه IPv4 با آدرس دهي 4-Octet (4 رقم 8 بيتي که تنها نزديک به 3/4 ميليارد آدرس را اداره مي کند) طراحي شده بود، تعداد آدرس هاي قابل استفاده براي ما محدود شده بودند. NAT (Network Address Translation) تا حدودي به تسکين فشار مشکل آدرس دهي کمک کرد اما IPv6 قادر است نزديک به 50 اکتيليون (يک 1 با 48 صفر) آدرس IP را پشتيباني نمايد. اين قابليت مي تواند تا مدتي براي دنياي شبکه سازي کافي باشد.
اما IPv6 چيزي فراتر از صرفاً يک روش براي گسترش الگوهاي آدرس دهي به حساب مي آيد. البته، اين استاندارد مي تواند يک فضاي آدرس 128 بيتي را فراهم نمايد اما علاوه بر آن، IPv6 در عين حال Header و آدرس دهي را براي پشتيباني از زيرساختارهاي مسيريابي سلسله مراتبي، ساده و مؤثر مي نمايد (که باعث مي شود روترهاي IPv6 سريعتر باشند). امنيت نيز در IPv6 با ارتقاء محافظت در برابر حملات اسکن و الزامي ساختن استفاده از IPSec (Internet Protocol Security) براي محافظت رمزنگارانه از ترافيک شما، برجسته تر شده است. سيستم عامل ويندوز 7 شرکت مايکروسافت حاوي پشتيباني توکار براي پروتکل شبکه ي IPv6 مي باشد. بعضي از گزارش هايي که اخيراً منتشر شده اند، حاکي از آن هستند که IPv6 در ويندوز 7 مي تواند مشکلاتي را براي ترافيک شبکه ي اينترنت بوجود آورد. اين نکته واقعيت دارد براي پشتيباني از جستجوهاي (Queries) IPv6 به نقل و انتقال ترافيک اضافي با سرورهاي DNS نياز خواهد بود، اما اين موضوع به خودي خود مشکل ساز نخواهد بود. در بلند مدت، IPv6 به يک استاندارد براي پشتيباني از پروتکل اينترنت تبديل خواهد شد که به رشد شبکه براي چندين سال آينده کمک مي نمايد.
IPv6 با ويندوز 7 منتشر نشده بود: اين پروتکل عملاً در نسخه هاي قبلي سيستم عامل ويندوز نيز درج گرديده است (Server 2003 و XP نيز از IPv6 پشتيباني مي کنند). با اينحال، قابليت هاي ارائه شده در نسخه هاي قبلي نسبتاً محدود بوده و پيکربندي تنظيمات آن مستلزم استفاده از ابزارهاي خط فرمان است (اما هنوز وجود دارد). بنابراين، چه تفاوتي در نسخه ي ويندوز 7 به چشم مي خورد؟
تفاوت کليدي مابين سکوهاي قديمي و جديد در اين است که پيش از ويندوز 7، پشته ي شبکه سازي TCP/IP تمام سکوهاي ويندوز بصورت يک معماري دو پشته اي پياده سازي مي گرديد. اين بدان معني است که درايور پشته ي IPv6 (tcpipi6.sys( يک مؤلفه ي شبکه سازي مجزا از درايو پشته ي IPv6 (tcpip.sys بود. بنابراين اگر شما به اتصال IPv6 نياز داشتيد بايد پشتيباني از پروتکل IPv6 را از فولدر Network Connections نصب مي کرديد زيرا در ويندوز XP و Server 2003 تنها IPv4 بصورت پيش فرض نصب مي شد. اين موضوع در عين حال به معناي آن است که هر يک از پشته هاي IPv4 و IPv6 داراي لايه ي انتقال جداگانه ي مخصوص به خود بوده و در نتيجه TCP و UDP را بطور مجزا پياده سازي مي کردند. بعلاوه، هر پشته داراي لايه ي Framing مخصوص به خود براي Encapsulating بسته هاي IPv6 و IPv4 جهت انتقال بر روي رسانه هاي مختلف LAN يا WAN بود.
با اينحال، در ويندوز 7 يک تغيير بنيادي صورت گرفته است و نسل بعدي پشته ي TCP/IP اکنون بصورت يک معماري دو لايه پياده سازي گرديده نه يک معماري دو پشته اي. اين بدان معني است که مؤلفه هاي دو لايه ي شبکه براي IPv6 و IPv4 مؤلفه هاي يکساني از لايه ي انتقال را براي TCP و UDP به اشتراک مي گذارند. اين نکته همچنين به معناي آن است که IPv6 و IPv4 از يک لايه ي Framing مشترک در پائين پشته استفاده مي کنند. از سوي ديگر، هر دو پروتکل IPv4 و IPv6 اکنون بصورت پيش فرض فعال مي شوند (هيچ پروتکل جداگانه اي براي نصب با استفاده از فولدر Network Connections وجود ندارد)، هر چند که اگر شما در يک محيط شبکه سازي کاملاً IPv4 قرار داريد، مي توانيد پشتيباني از IPv6 را در لايه ي فيزيکي ويندوز 7 غيرفعال نمائيد. اما به نظر مي رسد که ما براي مدت طولاني در چنين محيط هاي IPv4 خالصي باقي نخواهيم ماند زيرا تعداد روزافزوني از Enterprise هاي بزرگ (و همچنين ساختار شبکه سازي در سراسر کشورهائي نظير چين، ژاپن و کره جنوبي) شبکه هاي موروثي IPv4 خود را به IPv6 ارتقاء مي دهند. بنابراين، فعال نگهداشتن IPv6 احتمالاً مي تواند ايده ي مناسبي باشد.
در ويندوز 7، شما همچنين مي توانيد تنظيمات IPv6 را با استفاده از GUI پيکربندي نمائيد و مجبور نيستيد به ابزار خط فرمان netsh تکيه کنيد. تغيير بعدي به Teredo مربوط مي شود، يک فناوري انتقال IPv4/v6 براي پشتيباني ار ارتباطات end-to-end از طريق NATها با استفاده از آدرس دهي عمومي IPv6 که به طور پيش فرض بر روي کامپيوترهاي ويستائي که عضو يک دامنه (Domain) باشند فعال مي گردد. پيشرفت بعدي در ويندوز ويستا، اين است که IPSec بر روي IPv6 اکنون بطور کامل از هر دو قابليت رمزگذاري و IKE پشتيباني نموده و بجاي آنکه مجبور به پيکربندي خط مشي هاي IPSec يا روابط امنيتي از طريق خط فرمان باشيد، حالا مي توانيد از IPSec snap-in براي انجام آسانتر اين مراحل از طريق GUI استفاده نمائيد. نهايتاً، APIهاي جديد نسل بعدي پشته ي TCP/ IP به برنامه نويسان امکان مي دهند تا نرم افزارهاي کاربردي Network-Aware را آسانتر از گذشته توسعه دهند، هر چند که بايد ملاحظاتي براي اطمينان از اينکه نرم افزارهاي کاربردي هنوز با سکوهاي ويندوز سطح پائين تر سازگار هستند در نظر گرفته شوند.
IPv6 و شبکه سازي Ad-Hoc
"دولت ايالات متحده به تمام سازمان هاي فدرال اين کشور دستور داده است که بايستي تا ماه ژوئن سال 2008 به پروتکل IPv6 سوئيچ نمايند. شرکت مايکروسافت در يک تلاش جهت تسهيل اين انتقال براي سازمان هاي دولتي و ساير شبکه ها، IPv6 را بطور پيش فرض در ويندوز 7 فعال کرده است. از آنجائيکه اکثر کاربران انتظار دارند IPv6 به پروتکل آينده تبديل گردد، مايکروسافت حداقل تعدادي از ويژگي هاي جديد شبکه سازي ويندوز 7 را بر اساس اين پروتکل ايجاد نموده است.
وقتي مايکروسافت مؤلفه ي شبکه سازي Peer را در ويندوز 7 ايجاد مي کرد، يکي از اهدافش اين بود که انتقال مابين شبکه هاي شرکتي و شبکه هاي ad-hoc را براي هر فردي آسانتر نمايد. در نتيجه، تيم توسعه با اين فرض به کار خود ادامه داد که افرادي غير از متخصصين IT نيز مي خواهند از ويژگي شبکه سازي Peer استفاده کنند و منابع خارجي نظير سرورهاي DNS يا سرورهاي DHCP نيز در چنين شرايطي قابل دسترس نيستند.
اين همان نقطه اي است که IPv6 وارد ميدان مي شود. IPv6 بصورتي از اکتشاف سرويس ها پشتيباني مي کند که امکان همکاري ad-hoc را فراهم مي سازد. براي مثال، اجازه بدهيد فرض کنيم که يک گروه از افراد مي خواهند يک شبکه ي ad-hoc را تشکيل داده و با استفاده از سرويس هاي همکاري (collaboration) ارتباط برقرار کنند. پس از شکل گيري شبکه، يک فرد در اين گروه يک نرم افزار کاربردي را اجرا مي کند که براي ادغام با سرويس هاي همکاري طراحي شده است. به محض آنکه سرويس هاي همکاري آغاز مي شوند، يک پيام Multicast را براي تمام اعضاي گروه بر روي شبکه ad-hoc ارسال مي کنند که دسترس پذيري سرويس مورد نظر را به آنها اطلاع مي دهد".
شکي نيست که نکات بسيار بيشتري براي يادگيري در رابطه با IPv6 وجود دارند و در طول ماه ها و سالهاي آينده ما يقيناً شاهد انتشار اطلاعات بيشتري درباره ي نحوه ي پياده سازي IPv6 در محصولات آتي توسط مايکروسافت خواهيم بود.
WCN با پروتکل Wi-Fi Protected Setup ائتلاف Wi-Fi انطباق دارد و قرار است راه اندازي شبکه هاي بي سيم جديد و سپس برقراري ارتباط PCها و ابزارها با آن شبکه را تسهيل نمايد. براي دسترس پذيري عمومي 7، يک PC که از طريق اترنت به يک روتر بي سيم داراي لوگوي 7 (و يا هر روتر بي سيمي که Wi-Fi Protected Setup را پياده سازي مي کند) متصل شده است مي تواند روتر بي سيم پيکربندي نشده را يافته و پيکربندي نمايد. پس از آنکه روتر بي سيم نو و درخشان خود را از جعبه ي آن خارج کرده و به يک PC مبتني بر ويندوز 7 متصل نموديد، گزينه
ي Network and Sharing Center را از control panel ويندوز 7 را انتخاب کنيد تا آيکن مربوط به روتر بي سيم خود را ببينيد. براي آغاز فرآيند پيکربندي، دو بار بر روي اين آيکن کليک نمائيد.
پس از آنکه شبکه ي بي سيم امن شما راه اندازي شد، مي توانيد ابزارها و PCهاي ديگر را به آساني به آن اضافه نمائيد. براي اين منظور در Network and Sharing Center بر روي کليد setup a new connection or network کليک نمائيد. هر ابزار بي سيم پيکربندي نشده اي که از Wi-Fi Protected Setup پشتيباني مي کند در اين فرآيند پيدا خواهد شد، اما متأسفانه PCهاي مبتني بر ويندوزهاي 7 يا XP شامل اين موضوع نخواهند بود. هر يک از ابزارهاي "کشف شده" و سپس پروفايلي که به تازگي ايجاد کرده ايد را انتخاب کنيد تا ابزار مورد نظر بطور خودکار به شبکه ملحق گردد. در عين حال، ابزارهاي بسيار زيادي نظير Xbox 360 يا PCهاي مبتني بر ويندوزهاي XP/7 نيز وجود دارند که از نسخه ي USB ساختار WCN پشتيباني مي کنند. در همين صفحه، شما مي توانيد يک کليد USB را به سيستم متصل نموده، پروفايل شبکه ي تازه ايجاد شده را بر روي آن کپي کرده و سپس کليد USB را به هر ابزار يا PC پشتيباني کننده متصل نمائيد تا امکان اضافه نمودن آن ابزار (يا PC) به شبکه فراهم گردد. ما واقعاً به اين ايده ي راه اندازي کل شبکه ي بي سيم و الحاق تمام ابزارهاي و PCها، بدون آنکه مجبور باشيم هيچ يک از تنظيمات را به ياد بسپاريم، علاقه مند شديم.
در ويندوز XP، شما بايد سيستم ها و يک مجموعه ي محدود از ابزارها را از طريق Network Neighborhood جستجو مي کرديد. به اين ترتيب، مي توانستيد کامپيوترهاي حاضر بر روي شبکه ي خود و هر ابزاري که پشتيباني از Universal Plug-n-Play بر روي آن فعال شده بود (نظير روتر) را مشاهده نمائيد. توانائي شما در اين بخش نسبتاً محدود بود، هر چند که مي توانستيد Shareهاي فايل بر روي شبکه را مرور نمائيد. Core Networking Team در ويندوز 7 بر روي اين ويژگي ها تمرکز کرده است. در Network Explorer ويندوز 7، ابزارها با استفاده از ويژگي Function Discovery يافته مي شوند. اين ويژگي مي تواند ابزارهاي مختلف را با استفاده از پروتکل هايي که بسيار کارآمدتر، متنوع تر و قدرتمندتر از آنچه که در Network Neighborhood ويندوز XP قابل دسترسي بود، بيابد. اين پروتکل ها شامل UpnP/SSDP, NetBIOS و WSD (Web Services Discovery) هستند. بعلاوه، امکان اضافه نمودن تأمين کنندگان بيشتري نيز از طريق يک سکوي انعطاف پذير Function Discovery وجود دارد و اين بدان معني است که توسعه دهندگان نرم افزاري مي توانند شيوه هاي اکتشافي خودشان را براي ارائه ي يک تجربه ي کاربري پايدار از طريق Network Explorer اضافه نمايند. ارزش Function Discovery بهبود يافته در اينجا آشکار مي شود. PCها، ابزارها و سرويس هاي متناظر با آنها با شکوه خود در اينجا به نمايش گذاشته مي شوند. علاوه بر آيکن هاي با وضوح بالائي که ويندوز 7 براي کلاسهاي مختلف ابزارها تأمين مي کند، امکان تعريف ضمائم پوسته (Shell) ويندوز (توسط توليد کننده ابزار، نه کاربر نهائي) براي آيکن ها و يا اقدامات (زمانيکه بر روي ابزار مورد نظر دو بار کليک و يا کليک راست مي کنيد) سفارشي نيز وجود دارد. از سوي ديگر، آن دسته از ابزارهاي متصل به شبکه که به يک درايور ابزار نياز دارند، مي توانند مستقيماً از Network Explorer و با پيروي از يک فرآيند Plug-and-play ساده (همانند تجربه ي نصب يک ابزار جانبي که مستقيماً به سيستم متصل شده است) نصب شوند.
پس از آنکه با شبکه ي خود ارتباط برقرار کرديد، احتمالاً مي خواهيد ساير سيستم ها و منابع آنها را مشاهده کنيد. ويندوز ويستا دو روش را براي انجام اينکار در اختيار شما قرار مي دهد:
از طريق انتخاب گزينه ي Browse the Network در صفحه ي Tasks پنجره ي Network Center
انتخاب گزينه ي Network از منوي گوي Start
شما منابع اصلي شبکه را در Network Explorer مشاهده خواهيد کرد. نماي مشروح، مواردي نظير نام منبع، نوع آن، طبقه بندي (نام گروه کاري) و نام پروفايل شبکه را به شما نشان مي دهد. شما مي توانيد براي مشاهده ي محتويات يک منبع بر روي آن دو بار کليک نمائيد.
منبع:ماهنامه ي کامپيوتري بزرگراه رايانه، شماره ي 134
مقالات مرتبط
تازه های مقالات
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}